Een kijkje buiten Tokyo

7 November. Vandaag lekker in het zonnetje naar Tokyo Tower gefietst. Op 250 meter boven Tokyo de dag in de nacht zien veranderen. De zon wenste mij een goede avond en verdween achter Mount Fuji. Terug naar huis. Geassisteerd door mijn eetstokjes een bakje noodles gegeten en besloten dat het weer eens tijd was voor blog numero drie.

Mijn vorige blog beeindigde ik met een korte opsomming van wat ik hier zoal nog wilde beleven. Laat ik daarom deze blog allereerst beginnen met een checklist. Kan ik er al iets van afstrepen? Nou eigenlijk nog niet zo veel! Japans leren lezen: check. Al moet ik daar een kanttekening bij plaatsen, ik ken namelijk 2 van de 3 alfabetten (Hiragana en Katakana) die gebruikt worden. Beiden bevatten 46 tekens en het derde alfabet is het Chinese alfabet (Kanji). Japanners gebruiken er zo’n 3000 tekens van en als je ziet dat ongeveer de helft van alle tekst daarin gespeld is snap je dat ik met mijn 2 alfabetjes nog niet zo heel ver kom. Maar, leuk is het wel! Daarbij komt het toch ook al wel van pas bij het ontcijferen van bonnetjes, verpakkingen, verkeersborden en (neon)reclames.
Dat ik weinig af kan strepen betekent natuurlijk niet dat ik weinig gedaan heb! Ik ben de afgelopen weken voor het eerst Tokyo uitgeweest. Ondanks dat hier nog meer dan genoeg te zien is had ik wel even behoefte aan een kalmere omgeving. Dus zijn we naar Kamakura gegaan, een dorpje met een flink aantal tempels en het op een na grootste Boeddha beeld van Japan. Via een hike hebben we dit beeld en een handjevol tempels bezocht. Toen we tegen een uur of 5 eindigden op het strand heb ik de kans gelijk maar gegrepen om toch nog de Grote Oceaan in te duiken. Het was weliswaar al bijna donker, maar met een graad of 19 was het nog prima te doen! Een week later stond er weer een hike voor mij op de planning. Waar ik me als klein kind totaal niet had kunnen voorstellen dat ik nog eens voor mijn plezier ging wandelen heb ik nu zowaar 35 euro betaalt om de top van een 900 meter hoge berg te bereiken en aldaar door de natuur te kunnen wandelen. Ik moet zeggen: het was het geld meer dan waard. Heerlijk om de Japanse wildernis eens in te duiken, stijle paden te bewandelen en de geur van bos op te snuiven!

Na twee weekenden buiten Tokyo geweest te zijn was het weer tijd om uit te gaan. Het was immers Halloween! Oke, ik was wel van plan daarvoor nog een feestje mee te pakken, maar dat liep kort gezegd uit op een fiasco. De Hibiya metrolijn. Die moesten we inderdaad hebben om in Roppongi te komen. Echter, niet de richting op die wij gingen... Gevolg? Om 1 uur ’s nachts stapten we na enig twijfelen toch uit de metro waar bleek dat we inderdaad de compleet verkeerde richting op zijn gegaan! Daarbij was het ook nog eens de laatste was die reedt voor die dag. Een taxi pakken dan maar? Die staan toch op elke hoek. 100 euro? Nee doe maar niet. Wat volgde was een nachtelijke wandeling van ruim 3 uur door de buitenwijken van Tokyo waarbij eenieder waar we de weg aan vroegen ons toch wel verbaasd aankeek dat we deze toch te voet ondernamen. Nee, dan was Halloween toch een groter succes. Twee avonden achtereen hebben we de goede richting op de Hibiya metrolijn genomen om lekker te dansen op beats van onder andere... eh, ik heb eigenlijk geen idee. Daarvoor heb ik toch een tegebrekkige kennis van internationale hits.

Natuurlijk doe ik ook nog dingen die gerelateerd zijn aan studeren en stage lopen. Zo heb ik vooral veel data verwerkt en literatuur gelezen. Nu zijn we druk bezig met het programmeren van een mooi stukje software om data makkelijker te vergelijken en te interpreteren. Gezien ze hier vaker onderzoek doen naar het bewegen van de mens (naast golf ook (hard)lopen, baseball e.d.) met eenzelfde basisarsenaal aan sensoren zou onze software hopelijk wel vaker van pas kunnen komen. Dat hoop ik niet alleen omdat ik zelf dan het gevoel heb een nuttigere bijdrage geleverd te hebben, maar ook omdat ik soms verbaasd ben hoe er hier gewerkt wordt. Een paar scriptjes schrijven om wat processen te automatiseren en versnellen zijn ze hier blijkbaar niet gewend. Hopelijk dus dat wij ze hiermee kunnen verblijden!
Een andere “studiegeralteerde activiteit” was een medische keurig die pas geleden onderging. In een campusgebouw was een hele route uitgezet waar alle buitenlandse studenten aan een test onderworpen werden waarvoor je dingen moest doen die ik nog nooit heb gedaan. Zo begon het al met in een potje plassen, waarna ik mijn medisch verleden in moest vullen. Na het meten van mijn hartslag, bloeddruk en het maken van een hartfilmpje met behulp van EMG moesten we zowaar een x-ray foto laten maken van onze longen! Vervolgens werd er nog wat bloed geprikt, lengte en gewicht opgenomen en eindigden we met een vragenlijst. Volgens mij ging die erover of we psychisch wel in orde waren. Of ik wel eens stemmen in mijn hoofd hoor? Nee, sorry. Ooit een bericht van geesten via de radio of televisie binnengekregen? Nope. Ooit wel eens met iemand gesproken die je niet kon zien? Eh... nee, ook niet.

In deze blog wil ik als laatste toch weer kwijt dat ik het altijd leuk vind jullie reacties te lezen! So keep ‘em coming! De Frans Huxie Japan Tour 2011 zie ik zo snel niet van de grond komen. Ik denk dat ze de reiskosten van ruim 9000 km maal 0,25 euro toch iets aan de dure kant gaan vinden. Of ik mijn ‘kookkunsten’ ook in Nederland wil vertonen en daar een bento wil maken? Ik moet eerst nog maar zien of ik er na 5 maanden nog zin in heb, vraag het me tegen die tijd gerust nog eens! Dat Pepijn van eten houdt was ik inmiddels achter. Waarom hij dan nu de overheerlijke bento toch weer ingeruild heeft voor een stel witte boterhammen met worst is mij dan ook een raadsel...

Nu ga ik weer een eind brouwen aan deze blog. Morgen weer vroeg op om mijn gebruikelijke tocht van 11 km naar AIST af te leggen. Dit maal.... hardlopend. Wish me luck!

Tot de volgende keer,

xx

Erik