De eerste weken

Twee weken geleden is het alweer dat ik mijn vorige blog plaatste. Nog bedankt voor jullie reacties hierop, dat doet me goed! Maar tijd dus voor een update. Ik had hier al eerder mee willen zijn, maar de tijd is werkelijk voorbij gevlogen!

Grootste bezigheid is natuurlijk mijn stage bij het onderzoeksinstituut AIST. Veel valt hier nog niet over te vertellen omdat ik vooral bezig ben met voorbereidend werk voor het onderzoek. Dat houdt in: wetenschappelijke artikelen doorspitten op zoek naar mogelijk nuttige informatie voor mijn onderzoek en het onder de knie krijgen van nieuwe software genaamd Nexus Vicon. Hier zal ik later meer over vertellen. Al met al is het een trage maar noodzakelijke voorbereiding op mijn onderzoek bij AIST. Wat nu eigenlijk veel interessanter is, is de route naar AIST toe. Want, Nederlands als we zijn, hebben we met zijn zessen fietsen aangeschaft en fietsen we braaf elke dag op en neer naar AIST. Dit komt neer op bijna 2 uur fietsen per dag van de wat oudere wijk Akihabara waar ik woon naar het de modernere kunstmatige eilanden in Tokyo Bay. Klinkt als een hoop verspilde tijd, maar dat is het in mijn opinie zeker niet, vooral omdat je met de metro niet veel sneller bent. En daarnaast: fietsen door Tokyo is een ervaring! Officeel moet het op de weg, maar op de stoep wordt ook getolereerd. Als je ziet over wat voor vier- of zesbaanswegen je soms fietst begrijp je waarom de stoep er wel eens aantrekkelijk uit kan zien als fietser. Leuk is het in ieder geval wel! Zeker met het uitzicht dat je voorgeschoteld krijgt als je over de bruggen fietst die de eilanden verbinden.

Op het AIST begint de middagpauze om 12 uur. ’s Ochtends eet niet iedereen wat dus er wordt ’s middags altijd iets uitgebreider gelunchd dan wij hier in Nederland kennen. Vaak wordt er dan een bento genuttigd, wat Japans is voor lunchbox. Hierin zit dan rijst, wat vis, groenten en soms wat vlees. Na dit een paar keer gekocht te hebben en te constateren dat dit wel veel beter bevalt dan die witte niet-vullende boterhammetjes (bruin kennen ze niet), hebben we besloten zelf eens een poging te wagen. En dus zijn Emiel en ik afgelopen dinsdag om 6 uur opgestaan om tot 7 uur in de keuken voor alle 6 een bento te maken. De dag daarna schotelden Thijs en Chris ons een bento voor en de bento van vrijdag was weer van de hand van Emiel en mij. De foto’s zeggen genoeg; ik kan hier wel aan wennen!

Verder heb ik de afgelopen weken vanalles geregeld. Zo heb ik pas mijn aangevraagde ‘Alien Registration’ opgehaald. Jup, ALIEN registration, ik vond het ook grappig. Het is een pasje wat als soort ID-kaart fungeert om aan te geven dat je als buitenlander tijdelijk in Japan woont. Verder bezit ik nu een Japanse mobiel, heb ik een Japanse bankrekening met bijbehorende pinpas en heb ik mijn studentenkaart van Tokyo University binnen. Momenteel doe ik daar niet veel, maar officieel loopt mijn stage via deze universiteit waardoor ik dus daar ingeschreven ben. Wanneer ik vertel dat ik student op deze universiteit ben, krijg ik vaak een verbaasd en verwonderde blik als respons. Tokyo University heeft blijkbaar nogal veel naam! Het is dan ook de beste universiteit van Japan, wordt mij geregeld verteld. Mijn huisgenoten sloegen werkelijk stijl achterover toen Emiel en ik onze pasjes aan ze lieten zien!

En dan over onze huisgenoten, daar heb ik nog niets over verteld. Emiel en ik zitten dus op een verdieping met 6 kamers die allen een woonkamertje, keuken, douche en toilet delen. Het zijn eigenlijk allemaal oudere alleenstaande mannen waarvan we er één zelden zien (geen idee wat hij doet) en een andere volgens mij al met pensioen is en niet werkt. De derde iets dikkere man zien we af en toe ’s ochtends in pak vertrekken en de vierde is parttime alcoholist en parttime Engels tolk. Kortom: een beetje raar was het wel toen ik hier net ging wonen. Maar de wat dikkere man en alcoholist (zo refereren we maar naar ze) zijn wel enorm behulpzame mensen. De dikkere man was blijkbaar vroeger kok en laat ons allerlei Japanse,vaak zelfgemaakte, lekkernijen proeven en de alcoholist heeft ons in een van de eerste dagen met de metro en te voet een paar stukken van Tokyo laten zien. Zijn Engels is werkelijk voortreffelijk, hij heeft alles van Tokyo gezien, is op veel plekken in de wereld geweest maar hoe hij hier is beland... ik heb geen idee.

Wat heb ik verder dan nog gedaan deze eerste weken naast de stage en het noodzakelijke gedeelte van formulieren invullen en pasjes ophalen? We hebben een klein welkomstfeestje gehad op AIST afgelopen woensdag. Kortgezegd kwam het neer op een flink wat bier, sake, wat Japanse hapjes en een veel gezelligheid. Daarnaast zijn we inmiddels al 3 keer echt uitgeweest. Uitgaan in Tokyo is echt... anders. Een drankje kost al snel 8 tot 10 euro en sta je met je handen leeg dan wordt je vriendelijk doch dwingend gevraagd of je nog niet wat wil drinken. Een andere mogelijkheid is 35 euro voor een club betalen waar drankjes dan ‘maar’ 7 euro en waar je gelukkig zelf mag bepalen of je nog wat wil drinken of niet. Dit was allemaal wel even wennen, maar zet je je hier overheen dan zijn het wel hele leuke avonden. Naast twee maal vooral gezellige pubs en barretjes bezocht te hebben zijn we gisteren voor het eerst naar een dure club geweest. The Womb heet het, en het scheen een hele goede te zijn. Nou, het was zeker een hele vette toko! Dikke house en electro en dansen maar van 1 tot 5 uur ’s ochtends!

Al met al zit ik hier nu pas drie weken en heb ik toch al behoorlijk wat dingen beleefd. Er is echter nog zoveel wat ik wil doen. Snowboarden in Nagano, Hokkaido bezoeken, Japans leren lezen en spreken, met de bullet train naar Kyoto en Osaka, meer mensen leren kennen, nog eens dieper in Ginza duiken, de Tsukiji fishmarket bezoeken... Als ik het zo naar mijn zin blijf hebben en de tijd zo snel voorbij blijft vliegen, dan hoop ik dat het allemaal in die 5 maanden gaat passen!

Tot de volgende keer,

xx

Erik