De eerste indrukken

Maandag kwam ik aan, na een niet al te comfortabele vlucht omdat ik slechts 2 van de 11 uur en 17 minuten geslapen heb. Deze vlucht begon om circa 14:00 uur ’s middags lokale tijd op vliegveld London Heathrow en eindigde ’s ochtends lokale tijd om ongeveer 09:30. Mede mogelijk gemaakt door het tijdsverschil kan ik dus heel toepasselijk zeggen dat de nacht voorbij gevlogen is. Deze alinea komt eigenlijk op het volgende neer: ik had een jetlag.

Genoeg geklaag, want het weer is hier top! Weliswaar is het bewolkt, maar met temperaturen van 24 graden klaag ik niet. De buurt waarin ik woon is echt, tja, bijzonder. Akihabara heet het, wordt ook wel Electric Town genoemd, en ’s avonds zie je waarom. Zoveel neon! Electronicawinkels domineren de buurt, maar eigenlijk is de winkel die wij de ‘Stuitershop’ hebben gedoopt veel interessanter. Je kan in deze winkel bijna alles kopen en het is allemaal zo krap opgesteld! De voetpaden zijn zo breed niet en de stellages staan tot aan het plafond vol, en dat 5 verdiepingen! Met op elke hoek van de winkel andere vrolijke muziek snap je waarom dit de 'Stuitershop' is gaan heten. Verder zijn er gamehallen waar Japanse zakenlui na het werk wel een erg bizarre kunst laten zien: die van het bedienen van arcadegames. Zo snel heb je mensen nog nooit met hun armen en benen zien bewegen!

Naast Akihabara hebben we ook andere interessante plekken gezien. Zo heb je de Tokyo Dome, een klein pretpark middenin Tokyo. Het meest bijzondere hieraan is de achtbaan door een gebouw heen gaat, eroverheen en door het reuzenrad dat er staat. Verder was ook het dure Mandarin Oriental hotel een bezoekje waard, waar je als man kan urineren uitkijkende over Tokyo vanaf de 37e verdieping. Ook Ginza was interessant, een van de meest luxe winkelgebieden ter wereld. De department stores (grote warenhuizen) daar verkochten de meest dure merken en het meest luxe voedsel. Leuk voorbeeld was het stukje vlees van 100 gram voor maar liefst 50 euro. Zouden ze dan ook...? Ja hoor, even vragen, en verkoper wees ons het walvissenvlees aan.

Wat overigens erg typisch aan Japan is, is dat ze werkelijk overal mensen voor hebben en heel erg behulpzaam zijn. Toen we als 6 blanke jongeren een bank binnenstapten om een rekening te openen, stond binnen een minuut de enig vrouw die Engels sprak voor ons neus en waren ondertussen nog 2 tot 3 andere voor ons in de weer. Maar wat je ook overal ziet is dat veel werknemers gewoon niks doen. Van de bouwvakkers staat vaak de helft te kijken hoe de andere helft het werk doet en de verkeersregelaars die onder een stoplicht druk aan het gebaren zijn hebben nou ook niet de meest nuttige baan. Ook bijzonder is het feit dat je overal je schoenen uitdoet. In ons huis, op het onderzoeksinstituut, bij sommige restaurants. Moet je dan naar de WC? Geen probleem, daar zijn vaak wel slippertjes voor! Dan heb je ook nog de metro: deze is zo groot (google voor de grap eens naar schema’s van Tokyo Metro), georganiseerd, rijdt altijd op tijd en zeer frequent en barst van de blije melodietjes op stations. Eigenlijk is Tokyo ook een heel blije stad. Alleen de prijzen zijn minder blij, maar verder heb je overal vrolijke advertenties (zelfs het weerbericht heeft een soort van pikachu achtig beest op de wolkjes dansen) en blije geluidjes, blije muziek en blije omroepberichten. Bizar, soms vervelend, maar vooral erg vrolijk en lachwekkend.

Ik wilde eigenlijk nog wat langer wachten met mijn blog, maar zoals jullie zien heb ik al zoveel gezien en te vertellen dat ik het maar een beetje vervroegd heb. Het is dus nogal een lang verhaal geworden! De eerste stagedag heb ik ook al gehad, maar daarover zal ik volgende keer meer vertellen als ik begonnen ben met mijn onderzoek. Als laatste wil ik jullie nog bedanken voor de reacties op mijn vorige verslag, dat vind ik erg leuk!

Tot de volgende keer,

xx

Erik