Op vakantie in Kyoto

Begin december. Verassend nieuws heeft mij pas bereikt. Zelfs overdag zouden de temperaturen in Nederland niet boven het vriespunt uistijgen. Ik laat dit even tot mij doordringen en lachend kijk ik naar boven waar het zonnetje in een strakblauwe hemel mij nog verwent met een graad of 18. Ja, met het weer zit het hier nog steeds goed!

Dan is het nu weer tijd voor mij om te gaan afstrepen. Mijn Japans vordert gestaag. Ik heb zowaar het idee dat ik af en toe een woord opvang als ik Japanners hoor praten en ook de teksten op borden die ik steeds beter kan lezen zijn soms verassend herkenbaar. Een heel fijn gevoel, maar ik heb mijn doel nog lang niet bereikt want absoluut gezien bak ik er nog altijd niks van.
Verder stond op de lijst: Kyoto en Osaka bezoeken met de bullet train. Nou, jullie kunnen het misschien al wel raden, Kyoto heb ik inmiddels bezocht! Echter, niet met de bullet train, maar zoals het echte student betaamt met de goedkoopste en daardoor minst slaapbevorderende optie: de nachtbus. De reis startte woensdagnacht 24 november om een uur of 11. ’s Ochtends rond de klok van 7 kwamen we aan in Kyoto, maar niet voordat de buschauffeur een keer of 4 de bus had stil gezet en het licht aan deed om fijn door de luidspreker te verkondigen dat er een korte plaspauze was. Waarom de beste man dit deed? Omdat er geen toilet aanwezig. Tja, dat krijg je met de goedkoopste busreis. Al met al heb toch nog een uur of 6 in etappes aan slaap weten te krijgen.
’s Ochtends gingen we gelijk op pad om een maandelijkse lokale markt te bezoeken, de eerste tempels te bezichtigen en ons te verbazen over de hoeveelheid toeristen bij het bamboebos dat eigenlijk niet zoveel voorstelde. En dit allemaal, natuurlijk, op de fiets. Zo hebben we 3 van de 5 dagen (2 dagen verkozen we toch het ov) ons door heel Kyoto verplaats om al het schoon dat de stad rijk is te bezichtigen. Om niet te vervallen in een ellenlang “en toen gingen we ...’-verhaal, hier een korte opsomming: nishiki market, ponto-cho (foto), kiyomizu-dera (foto), ninen-zaka en sannen-zaka (foto), gion (foto) en shimbashi, chion-in, nanzen-ji, ginkaku-ji (foto), kinkaku-ji (foto), nijo-jo (foto), kitano tenman-gu, tenjin-san market, ryoan-ji (foto), arashiyama bamboo groove, fushimi-inari taisha (foto), een Nepalees restaurant, een Indiaas restaurant, een tentje met een sushiband, een vegetarisch restaurant, een okonomiyaki-ya, een izakaya en een Ierse pub. Naast al deze tempels, markten, straten, districten en eet-/drinktentjes hebben ook nog een thee ceremonie meegemaakt. Een Japanse traditie die vroeger werd gehouden om gasten te vermaken en nu alleen nog in bepaalde Japanse kringen en voor toeristen gehouden wordt. Maar, dit deden we niet in gewone kledij. Nee, volledig uitgedost in Kimono leerden wij de fijne kneepjes van het bereiden van groene thee. Ik moet eerlijk toegeven: hij smaakte wel wat specialer dan een gemiddeld pickwick zakje. Overigens duurde deze gelegenheid net zo lang als het in een kimono gehesen worden door Japanse vrouwen. Ik weet alleen niet waar dit feit meer over zegt: of een kimono aantrekken nou zo’n klus is of dat de thee ceremonie wel erg lang duurt gemeten naar de hoeveelheid thee die je uiteindelijk drinkt (want dat was niet zo veel). Laat ik het er maar op houden dat ze beiden wel opgaan. Dit alles heb ik heb ik dan nog eens beleefd in een van de beste tijden van het jaar: de herst in eind November! Dan is het hier een festijn van felrood, felgeel, feloranje en felgroen. Kleuren die je ook in Nederlandse bomen aantreft, maar die toch net iets mooier zijn met een tradionele tempel op de voorgrond. Natuurlijk zijn de roze cherryblossom bloemen een goede reden om in het voorjaar Kyoto te bezoeken dat dan door alle roze pracht nog mooier wordt, maar de herfst is een goede tweede. Maar al met al heb ik 5 spetterende en dure dagen in Kyoto gehad die ik in maart nog eens dunnetjes over ga doen met mijn ouders. Jup, dat is in het voorjaar. Ik kijk er al weer naar uit!
Naast het culturele spektakel in Kyoto heb ik in de afgelopen periode ook hier in Tokyo een stukje cultuur geproefd. Of eerder: gevoeld. Ik heb hier namelijk inmiddels ook al een heuse aardbeving meegemaakt. In het epicentrum op zee een niet heel zwakke 6.9 op de schaal van Richter veroorzaakte een aardbeving met een sterkte 2 tot 3 in Tokyo. Toevallig was ik op dat moment net klaar met het geven van een presentatie voor een stel Japanners. Ik en 4 van mijn Nederlandse medestudenten keken tijdens de enkele seconde durende beving elkaar aan en in ieders gezicht waren twee gedachtes te lezen: “dit is gaaf!” en “wanneer rent de eerste Japanner naar zijn helm?”. Bij het begin van de stage werd ons immers een helm met naamsticker gegeven en instructies over wat te doen bij een aardbeving. Maar grondtrillingen van 2 tot 3 op de schaal van Richter zijn hier blijkbaar de normaalste zaak ter wereld. Slechts één Japanner dook onder zijn tafel, gevolgd door gezamelijk gelach van de rest. Wat een grap. Nou, weten wij dat ook weer. Dan hoeven we volgende keer nog maar één gedachte vast te houden tijdens de beving: “gaaaaaaaaaaaaf!”.
Dan moet ik ter afsluiting nog even een veer in de bips van Emiel steken, omdat hij het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen in een reclamespotje van Casio te spelen. Als enige van de 6 waarmee we hier in Japan zijn. En dat terwijl 5 van ons ook bij de casting waren. Bij het ophalen van onze werkvergunning om een stagevergoeding te kunnen krijgen sprak een dame ons allen namelijk aan. Of wij overmogen langs wilden komen voor een casting. We zouden voldoen aan de eisen. Toch weer vreemd, ook al was ik bij een wandeling door een park al eens eerder op de foto gezet en uitgenodigd door een fotograaf. Dit keer kon ik echter wel bij de casting zijn, en de rest ook. Zodoende waren we weer een leuke ervaring rijker, en Emiel nog een leuk zakcentje ook!

Omdat dit verhaal in Word inmiddels al weer twee pagina’s beslaat ga ik er voor vandaag weer een einde aan brouwen. Ik dank u allen voor de aandacht want het is toch weer een behoorlijk stuk om te lezen! Verder dank ik Sinterklaas, voor de heerlijke, leuke en handige cadeau’s die de beste man mij toch nog gestuurd heeft. Ook al waren ze een dag te laat, ik ben er ontzettend blij mee!

Tot de volgende keer,

xx

Erik

PS: overigens ben ik medisch goedgekeurd hoor, zo gek ben ik blijkbaar toch niet bevonden ;-).
PPS: voor de geïnteresseerden die mij per telefoon of post wat willen sturen vraag gerust per e-mail naar mijn adres en/of telefoonnummber en ik zal het zo spoedig mogelijk aan u doorsturen!